Ten onrechte beboet

Enigszins verhit meldt mevrouw Rap zich op mijn kantoor. Ze is een goede bekende; regelmatig treffen we elkaar op het plaatselijke terras en ze is een trouwe bezoeker van festiviteiten in onze stad.

Ze wappert met een brief met het bekende logo van het Centraal Justitieel Incassobureau, belast met het incasseren van geldboetes in het kader van verkeersovertredingen. Nu weet ik dat mevrouw Rap regelmatig post ontvangt van deze instantie en dat dit thuis leidt tot discussies. Haar echtgenoot is een bedeesde chauffeur, terwijl mevrouw graag de rechterpedaal stevig ingedrukt houdt. Ik was onlangs nog getuige van een discussie tussen beiden naar aanleiding van een bekeuring ter ere van een snelheidsovertreding van 12 kilometer per uur. Meneer Rap beargumenteerde dat het 1) zonde van het geld was, 2) iedereen in Nederland weet dat de politie niks beter te doen heeft dan bekeuringen uitdelen en je dus makkelijk het haasje bent en 3) hij zich zorgen maakt dat ze een verkeersongeval zou krijgen. Hij zou niet willen dat zijn vrouw iets overkwam. Door deze laatste toevoeging beloofde mevrouw Rap natuurlijk graag verbetering in haar rijgedrag. Ze verexcuseerde zich echter meteen door te zeggen dat ze met haar bolide makkelijk een paar kilometer te hard reed en dat 50 kilometer per uur echt een slakkengangetje lijkt.

Het leek erop, gezien de envelop waarmee ze mijn kantoor binnen was gestapt, dat haar belofte niet lang stand had gehouden. Ik moest er stiekem wel om glimlachen. “Moet je nou toch eens zien”, begon ze, nu ben ik bekeurd voor te hard rijden op de A2 naar Maastricht. Dat is toch niet te geloven. Daar ben ik in geen jaren meer geweest. Nota bene voor een snelheidsovertreding van maar liefst 22 kilometer.” Ze duwt me de gewraakte bekeuring in mijn handen. De bekeuring is inderdaad gericht aan de Familie Rap. Ik vraag haar of het kenteken klopt dat op de bekeuring staat. “Ja, dat is juist het gekke, het is wel degelijk ons kenteken.” Ik vertel haar dat er helaas nog steeds geen waterdicht systeem bestaat in het uitgeven van kentekenplaten. Het komt dus vaker voor dat er verschillende auto’s met verschillende eigenaren rondrijden met hetzelfde kenteken. Het kan ook zijn dat de politie een fout heeft gemaakt bij het lezen van het kenteken.

“Nou dat is dan fraai, wie weet hoeveel bekeuringen ik dan wel niet ontvangen heb, die eigenlijk voor iemand anders bestemd waren. Ik rijd tenslotte niet altijd te hard. Misschien woont die ander hier wel in de buurt.” Nu kan ik een glimlach niet onderdrukken en gelukkig zie ik dat mevrouw Rap deze redenering ook een beetje zwak vindt en zelf meelacht. Het zou wel heel toevallig zijn als alle bekeuringen op de binnenweg naar onze stad eigenlijk niet voor haar waren. De bekeuring die ik nu in mijn handen heb, is echter van een andere orde.

Ik leg haar uit dat we bezwaar aantekenen bij de Officier van Justitie. We vragen de fotofilm van de vermeende overtreding op zodat we kunnen aantonen dat het kenteken niet overeenkomt met haar auto. Aangezien ze een opvallende cabriolet rijdt met een bijzondere kleur en afwijkende bumper is dat waarschijnlijk niet moeilijk aan te tonen. Verder kan het helpen als ze een getuigenverklaring of een ander bewijsstuk heeft dat ze onmogelijk met haar auto op dat tijdstip op de plaats van de overtreding geweest kan zijn. “Nou”, zegt ze, “dat zal niet makkelijk gaan, het was een vrijdag, dan werk ik niet dus dan kan ik overal geweest zijn. Ik zou niet eens meer weten waar. Waarschijnlijk de geijkte dingen die een mens zoal op een vrijdag doet.”

Ik kijk nogmaals naar de datum en het tijdstip van de overtreding. “Ik wel”, zeg ik enigszins triomfantelijk. Verrast en enigszins verbaasd kijkt ze me aan. “Je was hier in Oudewater, de overtreding was namelijk op hetzelfde tijdstip als het Touwtrek-festijn.” Ze kijkt nu ook naar de datum. “Dat ik dat zelf niet gezien heb. Nou dan komt het met die getuigenverklaringen wel goed. Genoeg mensen die mij daar hebben gezien en mij mijn auto hebben zien parkeren. Ik kan onmogelijk in Maastricht hebben gezeten en nog geen uur later in Oudewater mijn bijdrage aan het festijn hebben geleverd.”

We concluderen dat het indienen van een bezwaar geen probleem zal zijn. Ze besluit dat ze meteen de getuigenverklaringen zal gaan halen. “Daar loop ik wel even mee naar mijn buurtjes. Die kunnen het gegarandeerd bevestigen en zullen het wel een goede grap vinden.” Monter stapt ze weer naar buiten. Enkele uurtjes later, het bezwaarschrift ligt al klaar, levert ze op kantoor de bewijsstukken in. Ik beloof het vanavond nog te laten posten. De Officier van Justitie, waar we het bezwaar indienen, kan er niet omheen om de bekeuring in te trekken.

Later die avond zie ik de Familie Rap met hun buren in een restaurant zitten. Ze proosten naar me en ik moet even een glaasje meedrinken. “We proosten op het Centraal Justitieel Incasso Bureau omdat ze nu eens geen geld van me krijgen.” Ik proost vrolijk met ze mee. Manlief meldt nog even zoetjes dat de kosten die ze nu bespaard hebben smakelijk worden verorberd en dat dat een stuk plezieriger is dan het spekken van de staatskas.