Geluk bij een ongeluk

Wanneer ik mijn kantoor ’s ochtends vroeg binnenstap, zie ik al een mevrouw bij de balie staan. Het blijkt mijn eerste afspraak van vandaag te zijn. Ze heeft zich zichtbaar goed voorbereid op het gesprek, want onder haar arm houdt ze stevig een dik dossier geklemd. Ik herken direct de grote envelop waarin het ziekenhuis röntgenfoto’s meegeeft. Ik weet onmiddellijk weer met welk verzoek deze cliënte een afspraak plande.

Ik nodig haar uit mij te volgen naar mijn kantoor. ‘Ik meld maar meteen dat mijn man er niet bij kan zijn, want die ligt nog steeds de meeste tijd op bed’, valt ze met de deur in huis. ‘U weet wel, zijn hele knie lag aan duigen. Inmiddels is de knie wel weer rechtgezet, maar hij mag hem nog niet al te veel belasten.’ Ik vraag hoe het met hem gaat en of de pijn al iets is afgenomen, omdat ik me herinner dat tijdens ons eerste gesprek er sprake was van behoorlijke klachten. ‘Nou, snuift ze, ik denk dat het wel weer stukken beter zal zijn. Maar ja, u kent mannen, als ze wat mankeren zijn het net kleine kinderen. Ik heb bijna een dagtaak aan zijn verzorging. Niet dat ik me hier wil beklagen hoor, maar het is ook wel een heel gedoe. En ja, we heten dan wel Geluk, maar mijn man is eigenlijk een echte pechvogel. Toen de kinderen klein waren, gebeurden er ook steeds ongelukjes. Niet met de kinderen, nee met hem. Alles heeft wel een keer in het gips gezeten. Ik zeg altijd zo tegen hem: ‘Kijk nou goed uit, je hoeft je niet als een jonge hond te gedragen. Je bent geen 18 meer en je weet dat je vaak de klos bent’.’

Ik hoor in haar relaas de ongerustheid en haar bezorgdheid om haar man. Dat bevestigt ze nog eens door het feit dat ze een heel dossier heeft aangelegd over het voorval waarvoor ze nu bij me is. In dit geval had hij zich keurig aan de afspraak met zijn vrouw gehouden. Hij deed inderdaad niet mee met het ravotten met zijn twee schavuiten, maar stond samen met de andere ouders aan de kant van de speelweide. Ze had wel aan haar man gezien dat hij het liefste mee was gaan stoeien en de inmiddels gewraakte grote mammoetskelter die over het veld racete, had hij ook al bewonderd vanaf de zijlijn.

Terwijl hij daar met de andere ouders aan de kant stond, hij iets dichterbij om zijn jongens goed in de gaten te kunnen houden, werd hij met hoge snelheid van achter aangereden door het jongetje op de mammoetskelter. Een kreet van pijn klonk over het veld en even later lag hij verkrampt op de grond met zijn hand aan zijn knie. ‘Nou’, zegt mijn cliënte, toen ik hem daar zo zag liggen ben ik eerlijk gezegd nogal tekeer gegaan. Tegen dat jongetje en tegen de ouders van dat jongetje. Ik vind het ook geen speelgoed voor jonge kinderen, maar ja ik had niet zo tekeer hoeven gaan. Ik was echter zo geschrokken! Zeker toen mijn Guus zo bleef liggen en ik aan zijn gezicht kon zien dat hij veel pijn had.’ Ik stel haar gerust dat de tegenpartij heus wel zal begrijpen dat ze door de schrik zo heftig reageerde. Ik vraag haar wat er verder allemaal gebeurd is. ‘Mijn man is door de ambulance opgehaald en in het ziekenhuis hebben ze zijn knie weer rechtgezet. Hij is inmiddels 4 weken thuis en voorlopig mag hij nog niet werken. Gelukkig was de vader van een vriendje van mijn jongste zo alert om met de tegenpartij gegevens uit te wisselen voor de verzekering. De ouders van het jongetje dat Guus aanreed waren ook de kluts kwijt. Nu het allemaal zo lang gaat duren wil ik toch wel graag dat de tegenpartij aansprakelijk wordt gesteld, zodat in ieder geval de kosten gedekt worden. Daar denk je natuurlijk in eerste instantie niet aan, maar zoals u in dit dossier kunt zien, lopen de kosten aardig op.’

Ik beaam het gegeven dat er bij letselschade de eerste aandacht, terecht, gevestigd is op de patiënt en zijn of haar herstel en dat de onaangename verrassing van de gevolgen en met name de financiële, pas later onder de aandacht komen. Het mooie van mijn beroep, in letselzaken in het bijzonder, is ook dat je de zakelijke beslommeringen van de schouders van het slachtoffer kunt nemen. Het slachtoffer is in het algemeen zelfs onbekend met de mogelijkheden van schadevergoeding door een wederpartij.

Als je als slachtoffer geen gegevens hebt of als de schuldvraag onduidelijk is, levert dat een extra pijnlijke ervaring op. Het is dus heel gunstig geweest, dat de vader van het vriendje de tegenwoordigheid van geest had gehad om de persoonsgegevens van het jongetje van de mammoetskelter en diens ouders op te vragen voor de schadeafwikkeling.

Gelukkig waren in dit geval een aantal zaken helder: het jongetje was jonger dan 14 jaar, en vanwege zijn leeftijd niet aansprakelijk. Zijn ouders echter zijn juist wel aansprakelijk, op grond van de wet: omdat een kind dat de leeftijd van 14 jaar nog niet heeft bereikt, niet aansprakelijk kan zijn, dragen de ouders het risico van de schade. De ouders waren in dit geval WA-verzekerd en de toedracht van het ongeval was helder. Er waren voldoende getuigen bij geweest.

Ik verzekerde mijn cliënte dat ik op basis van deze gegevens een aansprakelijkheidsstelling naar de ouders en naar de aansprakelijkheidsverzekeraar zou sturen en dat er een schaderegeling getroffen zou worden. Tot de schade van haar man behoren ook de kosten voor mijn werkzaamheden, zodat ook deze door de tegenpartij betaald zouden worden.

Zo gezegd, zo gedaan. Toen met zekerheid kon worden vastgesteld dat de gevolgen van het ongeval waren uitgewerkt, kon er met de verzekering van de tegenpartij een definitieve schaderegeling inclusief smartengeld worden vastgesteld. In de tussentijd had ik natuurlijk wel al voor voorschotten gezorgd.

Enkele maanden later kom ik de familie Geluk tegen. Guus staat weer langs de speelweide. Ik zwaai naar hem. Geen mammoetskelter te zien dit keer. Opgelucht wandel ik verder.